Do charakterystycznych rodzajów muzyki zaliczyć należy popularną muzykę kameralną. Słowo kameralny wywodzi się z języka niemieckiego – kammermusik czy też angielskiego pojęcia chamber music. Jest to gatunek muzyczny, który stosowany jest w odniesieniu do niewielkiego grona zespołów. Przeważnie mowa tu o grupach muzycznych do maksymalnie dziewięciu wykonawców.
Słowo etymologicznie wiąże się natomiast z terminem włoskim – da camera, czyli do komnaty. Jeszcze jakiś czas temu, jako muzykę kameralną swym charakterem uznawano wokalne utwory oraz instrumentalne, jakie były robione, uprawiane w komnatach – da camera, czyli nie w teatrze, zbiornik na deszczówkę 5000l ani nie w operze. W połowie osiemnastego wieku natomiast zaczęły wygasać sukcesywnie dwie nadrzędne stylizacje kameralnej muzyki barokowej. Mowa tu o sonata da camera, która składała się ze wstępu oraz tańców – z reguły od dwóch do czterech. Następnie zanikła także forma muzyki kameralnej w postaci sonata da chiesa, w której mowa była o następstwie paru części, jakie z reguły kontrastowano biorąc pod uwagę czynniki takie jak tempo, faktura, metrum.
Często uczestniczyły w tym ustępy fugowane. Jeżeli chodzi o samą budowę utworów kameralnej muzyki, to wyróżniają się one przeważnie kompozycją w formie kilku częściowego cyklu – trzy bądź cztero. Podstawą, bazą była forma sonatowa, następna to forma ABA czyli powolniejsza część, później menuet oraz części finalna, końcowa, jaką mogło być rondo i wariacje.
Na koniec przedstawiano jeszcze jedną formę sonatową. Jeżeli chodzi o cztero cykliczne utwory kameralnej muzyki, to cztery części najczęściej miały kwartety smyczkowe. Tak samo było to charakterystyczne, gdy mowa o strukturze w przypadku symfonii. Trio fortepianowe czy też kwintety dęte były zazwyczaj trzyczęściowe. W dziewiętnastym stuleciu zaczęto zmieniać definicję muzyki kameralnej. Mowa była wówczas między innymi o utworach realizowanych już nie w izbach, jak wskazywaliśmy to wyżej, ale w salonach. Nie były to jednak nadal utwory w salach koncertowych. Wiek później zaczęto z tego określenia korzystać w celu charakteryzowania kilku gatunków instrumentalnych, do jakich zalicza się trio, kwartet, kwintet, sekstet, septet, oktet i nonet. W kwestii wyszczególnienia cech charakterystycznych dla muzyki kameralnej należy stwierdzić zwłaszcza iż specyficzna jest technika stosowana w tej odmianie muzycznej.
Najczęściej potrzebny jest dyrygent, a wyłącznie niewielkie grono artystów wykonujących ten styl muzyczny nie wymaga dyrygenta.
Categories:Rodzaje muzyki